Sulukule serüvenim

Seray Çağla Keleş

2018-2019 dönemi, spor ve beden hareketi atölyesi gönüllüsü

Yaklaşık 1 yıl önce, tezimle boğuştuğum, hayatımın geri kalanına dair kararlar almaya çabaladığım bir anda tanıştım Sulukule ailesi ile. Aile diyorum çünkü ekibin kendi arasındaki bağ ve biz sıfır kilometre gönüllüleri kucaklayışı bu sevecenlik ve samimiyetteydi.

Oryantasyon bitiminde sevgili Ayşegül, tüm gönüllülere verilen ‘kedili defter’e atölyelerdeki deneyimlerimizi yazmamızı önerdi. Defteri benden başka bu amaçla kullanan var mıdır bilmem ama yazdıklarıma her döndüğümde Sulukule serüvenimin gelecek hayallerimi nasıl şekillendirdiğini daha iyi anlıyorum.

2015 yılından beri farklı yerlerde çocuklarla çalışıyor ve zaman zaman yapmak istediklerimle ilgili tereddütte kalıyordum. 2018’in Ekim ayında derneğin Hattat Rakım Ortaokulu’nda gerçekleştirdiği Spor ve Beden Hareketleri Atölyesi’nden çıktığımda, hala daha tarif edemediğim duygular içerisindeydim; tereddütlerimin yerini hayaller almaya başlamıştı. Benden başka herkes için zaten yıllardır çalıştığım bir yaş grubu idi ve nasıl/ne kadar farklı olabilirdi ki.

Fakat bu atölyeler esnasında öğrendim ki asıl mesele yaş grubu değil, etrafımızı saran çevre ve o çevreye ait tüm elementlerdi. Biz Sulukule Gönüllüleri olarak, fiziksel aktivitenin ve oyunun gücünü kullanarak bu çevreye farklı pencereler açmaya çalışıyorduk. Coğrafyayı kader olarak görmüyor; olmaması için de çocukların farklı beceriler edinebilecekleri ve farklı düşünebilecekleri atölyeler aracılığıyla bu süreci destekliyorduk.

Mahalledeki bireylerle çalıştığımız gibi ekip olarak kendimizle de çalışıyorduk aslında. Aylık toplantılarımızda, özellikle toplantının ikinci kısmında, saha ekibi olarak paylaştığımız tüm deneyimler bireysel ve ekip olarak gelişimimiz için çok değerliydi. Herkesin birbirinden öğrendiği ve katılımcı olduğu bir döngü vardı dernekte. Aylık toplantılarımızdan veya dernekten her çıkışımda huzur ve mutluluk dolu oluyordum, adeta terapi gibiydi.

Bir gün, bu tarifsiz iyilik hali içerisinden gerçek hayata uyandım ve çalışmaya başladım. Nasıl ki insanın evi ve ailesi hep yanındadır, Sulukule ailem de beni hiç terk etmedi. Küçücük bir ofiste kocaman işler yapan güzel insanlarla dolu bu evin ve ailenin bir parçası olduğum için çok mutluyum.

 Bkz: Saha çalışanlarımız